Cumartesi 1 Oca 2011, 8:40
19.Crookers – Tons of Friends **** (Elektro)
Goede elektro kan nog zo goed zijn, een hele cd interessant blijven lukt er maar weinigen. Ook deze vrinden uit Italie leken zich van dit feit bewust. Gelukkig voor ons hebben ze daar iets op gevonden. Een heel arsenaal aan gast muzikanten. Verklaart ook de titel van de cd. Heel origineel is dit niet, want alleen in deze lijst doet een Kanye West al ongeveer hetzelfde en vorig jaar hadden we onder andere al Major Lazer. Onder deze “friends” vinden we illustere namen als Roisin Murphy, Yelle, Will.I.Am, Kelis en nog een hele rits namen die mij onbekend waren. Al deze artiesten houden een deel van hun herkenbare sound gemixt met de rauwe beats van Crookers. En dat werkt erg aanstekelijk. Een der leukere dansplaten van het jaar.
PF: Natural Born Hustler / Let’s Get Beezy / Hold Up Your Hand / Transilvania / Jump Up
18.Damien Jurado – Saint Bartlett **** (Singer – Songwriter / Folk)
Wat onderscheidt een singer-songwriter van de rest? Zangskills? Teksten? Song structuur? Productie? Simpelste antwoord zou zijn: een combinatie van dit alles. Jurado springt er eigenlijk nergens echt uit. Zijn zachte, hoge stem is mooi, maar zorgt niet voor kippenvel. Zijn teksten zijn prima, maar nergens revolutionair. Zijn nummers zijn allen rond de 3 minuten en zitten niet heel ingewikkeld in elkaar. En toch is dit een prachtige cd. Een belangrijke oorzaak daarvoor is de herkenbare productie, dit keer in handen van niemand minder dan Richard Swift (die ik vorig jaar nog in dit lijstje vermeldde met zijn eigen werk). Hij geeft een authentiek vervlogen geluid mee wat de oren ten goede komt. Saint Bartlett zet Jurado’s naam niet voor eens en altijd in de geschiedenisboeken, maar verlengt zijn carrière wel absoluut ten goede.
PF: Cloudy Shoes / Rachel & Cali / Throwing Your Voice / Kansas City / Kalama
17.Ed Harcourt – Lustre **** (Singer-Songwriter)
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Lustre is niet beter dan voorganger The Beautiful Lie. Dit kan mede komen, omdat een eerste album van een artiest waar je verliefd op word praktisch nooit meer overtroffen wordt door diezelfde artiest. Op TBL is er ook geen enkel nummer wat ik doorgaans meteen skip, zoals Heart of a Wolf dat wel is voor Lustre. Neemt niet weg dat die andere 10 wel allemaal aangenaam wegluisteren, met weer een aantal groeibriljantjes. Eerste single Do As I Say Not As I Do kreeg zelfs wat airtime op 3FM (eigenlijk volledig op het conto van Gerard Ekdom te schrijven) en is dan ook het makkelijkst op te pakken. Daarnaast was ik erg gecharmeerd van Haywired en Lachrymosity. Deze doen er iets langer over om te blijven hangen, maar als ze dat eenmaal doen, dan doen ze dat ook beter. Tegen het einde vinden we wat zeurderige depri platen zoals Harcourt daar patent op lijkt te hebben. Hij geeft zichzelf weer eens de schuld van alles en nog wat en roept om medelijden. Met zijn talent kun je dat maar moeilijk met hem hebben.
PF: Haywired / Do As I Say Not As I Do / Lachrymosity
16.Agnes Obel – Philharmonics **** (Singer-Songwriter / Folk)
Akzo Nobel? Nee, Agnes Obel. Waarbij de g ook nog eens wordt ingeslikt door die rare Scandinaviërs. Spreek uit anes dus. Is deze muziek het equivalent van een kakgat? Nee, zeker niet. Agnes kan mooi zingen. Trek eens aan je oorlel…..klinkt als? Nina Kinert, dat klopt. Druk met je vinger tegen je neusvleugel en wijs naar je monitor. Juist geantwoord. Vrij korte cd, met de 2 langste nummer net boven de 4 minuten. Langer zouden ze ook niet moeten zijn, want dan gaat de kale muziek vervelen. Enkel piano en cello is ook niet alles. Geen enkele percussie of blaas instrument te bekennen. Goed idee voor een 2e cd. Iets meer variatie erin en veroveren dat Europa. Laat ze maar eens je kak ruiken, Anus!
PF: Riverside / Brother Sparrow / Close Watch
15.Blaudzun – Seadrift Soundmachine **** (Singer-Songwriter)
Goede singer-songwriters van eigen bodem? Ik kende er eigenlijk nog geen een. Nederland is een voornamelijk cultuur-arm land met matige films, matige muziek en matige kunst. Nuchter en out of the box denken gaat nu eenmaal niet goed samen. Sceptisch was ik dan ook bij de eerste luisterbeurt. Aangenaam verrast bij het bereiken van het laatste nummer. Prima vocalen, mooie melodieën. Fijne zwijmelplaatjes ergens tussen Ray LaMontagne en Saybia. Johannes Sigmund (echte naam van Blaudzun) klinkt niet belachelijk Nederlands. Zijn muziek gelukkig ook niet. Wat een opluchting.
PF:Sunshine Parade / Midnight Room / Quiet German Girls / Jezebelle / February Flare
14.Stornoway – Beachcomber’s Windowsill ****+ (Indie)
Godverdomme doodgegooid wordt je er mee. Indie bands. Waar ze allemaal vandaan komen? Niemand weet het. Grootste probleem is dat de meeste die je voor je kiezen krijgt ook nog eens niet helemaal verkeerd klinken. Stornoway is er weer zo een. Uit het niets, bam door de speakers. Beste oorvervuiling voor weken. Tot dat je het zat bent. Maar dat moment komt maar niet. Vergelijkbaar met Local Natives qua zang lijnen (meerdere aanvullend op elkaar), stampende ritmes en meezing gehalte. Ofwel: niet mis. Wel raak.
PF:Zorbing / I Saw You Blink / Fuel Up / We Are the Battery Human / Here Comes the Blackout
13.Caribou – Swim ****+ (Electronic / Experimental)
Vercracked. Meestal een woord wat niet in positieve context gebruikt word. Bij Caribou wil ik dat nu eens wel doen. Spacen is namelijk een prima bezigheid bij het beluisteren van Swim en eigenlijk kun je weinig anders. Of Dan Snaith (want zo heet ie) zelf ook van de kaart was bij het maken is onbekend, maar de vraag stellen is hem eigenlijk al beantwoorden. Zo’n plaat als Found Out kun je simpelweg anders niet verzinnen. Een harp uit een goedkope douchegel reclame met beats eronder? Ja. Onverstaanbare vocalen die meer op instrumenten lijken? Check. Minutenlang 1 woord herhalen en niet doen vervelen? Gelukt. Nominatie voor “nacht cd van het jaar”, want stukken beter na 00.00.
PF: Odessa / Sun / Found Out / Leave House
12.The National – High Violet ****+ (Indie Rock)
Verander nooit een winnende formule. Een redelijk accurate vertaling van een bekend Engels spreekwoord. En Engels, dat is de voertaal van The National, dus ik neem aan dat ze wel bekend zijn met dit gezegde. Hell, als er een band is die weet wat het inhoudt dan is het deze wel. Eigenlijk elk album meer van hetzelfde, maar toch steeds je sound zo aanscherpen dat het allemaal net wat lekkerder klinkt. Hoe ze dat doen in dit familiebedrijf (The National bestaat inmiddels uit 3 x 2 broers)? Geen idee. Maar deze verbeteringen kunnen ze vast niet eeuwig volhouden. Tot die tijd is High Violet weer een zeer geslaagd album met niet alleen geen enkele zwakke track maar ook wat zeer aangename uitschieters. Zelf was ik vooral gecharmeerd van Conversation 16. Dus.
PF:Afraid of Everyone / Bloodbuzz Ohio / Conversation 16 / Vanderlyle Crybaby Geeks
11.Wavves – King of the Beach ****+ (Lo-fi / Noise Pop)
Noise pop? Wat moet ik me daarbij voorstellen? Eens even Spotify raadplegen. Klik. *DENG DENG DENG DENG*. Al bij de eerste 4 drumslagen van het openingsnummer weet je: dat zit wel snor met Wavves (spreek uit: Waves). Combinatie van punk, Beach Boys koortjes (ja daar zijn ze weer) en bakken herrie. Bakken herrie, die kan ik meestal wel waarderen. Nu is het nu ook weer niet dat heel KOTB vol staat met boxenblazers. Nee. Convertible Balloon is hierbij bijvoorbeeld een welkome afwisseling. Psychedelische rock met Nintendo geluidjes, vervormde vocalen op de achtergrond, hand geklap en synthesizers. Nog niet overtuigd? Dan zorgt Green Eyes daar wellicht voor. Rustige opbouw met klaagzang en los met de tekst “My own friends HATE MY GUTS”. Ja, het leven is geen krentenbol. Gelukkig maken dit soort cd’s het dragelijker.
PF:King of the Beach / Super Soaker / Honey / Convertible Balloon/ Green Eyes
10.Fear Factory – Mechanize ****+ (Industrial Metal)
Na een stilte van 5 jaar en vele ruzies verder is Fear Factory dit jaar terug van eigenlijk nooit weg geweest. De sound heeft in deze jaren heel wat veranderingen ondergaan, waarvan de meeste niet positief uitpaktten. Vandaar dat men nu weer zo goed als terug naar de roots gaat. De eerste associatie die gelegd word is dan ook met Obsolete uit 1998, volgens velen het beste album. In een iets andere formatie dan destijds en heel wat kilo’s rijker knalt Mechanize dus weer ouderwets hard. Harde, stampende riffs met agressieve vocalen, afgewisseld met mechanisch klinkende zang. De teksten boezemen angst in en de muziek klinkt als een melodische metaalfabriek. Vaandeldragers van de industriële metal, waar nog maar weinig gelijkgestemden zijn overgebleven na het wegvallen van Nine Inch Nails en Ministry.
PF: Industrial Discipline / Fear Campaign / Christploitation / Oxidizer
09.Noisia – Split the Atom ****+ (Drum and Bass / Electro)
Het beste dat Nederland dit jaar te bieden heeft komt voor mij op een ridicuul hoge positie. Want ja, die Nederlandse artiesten, die kwamen in deze jaarlijst nooit hoger dan plaats 10. Wat maakt Noisia dan zo aangenaam om naar te luisteren? Ik zou tientallen redenen op kunnen noemen. De variatie in de nummers. De prima muzikaliteit. De vocalen. Maar nee, niets van dit alles. Noisia BLAAST. Subwoofer op 300 en gaan. Rest is niet van belang. Onderstaande PF’s zijn daarin de echte krenten in de pap. Nooit eerder was drum ’n bass zo boeiend.
PF: Machine Gun / Split The Atom / Shellshock / Diplodocus
08.Mike Patton – Mondo Cane ****+ (60’s Italiaanse maffia pop jazz)
Meest veelzijdige artiest in de huidige pop wereld? Bij een dergelijke vraag moet men steeds vaker denken aan de naam van Mike Patton. Naast zijn eigen projecten Faith No More, Mr. Bungle, Tomahawk en Peeping Tom is Mike ook nogal eens te porren voor een gast optreden hier en daar. De meeste van deze ondernemingen zijn inmiddels al jaren ten einde en dus vond Patton het weer eens tijd voor wat anders. Mondo Cane is naar eigen zeggen een project dat hij al jaren op stapel had liggen. Hierop staan 11 covers van Italiaanse klassiekers uit de jaren ’50 en ’60. Verrassend, zou je zeggen, maar dit komt mede omdat zijn ex vriendin Italiaans is en hij de taal inmiddels goed onder de knie heeft. Patton laat op Mondo Cane eens te meer zijn uitzonderlijke vocale bereik horen. Zacht fluisteren, hard schreeuwen, prachtig uithalen en weer ingetogen mijmeren. Er lijkt geen noot te ver en geen toon te lang. Dit, samen met de melodieën van het ingehuurde orkest, zorgen voor een krachtig geheel. In opener Il Cielo In Una Stanze begint het avontuur, in Che Notta! wordt de schurk van het verhaal geïntroduceerd en in Urlo Negro gaat het grote gevecht los. Kortom: perfecte soundtrack voor een Italiaanse maffiafilm. Niet heel verwonderlijk ook dat een Deep Down oorspronkelijk van niemand minder dan Ennio Morricone is, een van ’s werelds bekendste componisten van, voornamelijk, filmmuziek.
PF: Che Notte! / Ore D’Amore / Deep Down / Urlo Negro
07.Oceansize – Self Preserved While the Bodies Float Up ***** (Progressive Rock)
Verslag lees je daar: http://www.cultuurbewust.nl/site/muziek-8207-oceansize-is-korter-en-krachtiger-dan-voorheen-met-self-preserved-while-the-bodies-float-up/
PF: SuperImposer / Build Us A Rocket Then.. / Oscar Acceptance Speech / Silent-Transparent / It’s My Tail And I’ll Chase it If I Want To
06.Johnny Cash – Ain’t No Grave ***** (Country / Singer-songwriter)
Johnny Cash? Die is toch al jaren dood? Heel goed opgemerkt, fijne lezer! Al sinds eind 2003 om precies te zijn. Ain’t no Grave is dan ook echt het allerlaatste werk van deze baas en een toepasselijkere titel had Cash dan ook eigenlijk niet kunnen kiezen. Zo goed als alle nummers zitten vol met verwijzingen naar zijn naderende dood want Cash was namelijk al tijden ziek en heeft deze nummers ingezongen op de dagen dat het nog iets beter ging. Sterven in het harnas dus. Gelukkig niet allemaal tranentrekkers want de algemene boodschap die Johhny aan de luisteraars meegeeft is dat hij vrede heeft met zijn afscheid van deze aarde en dat vooral de goede momenten herinnerd moeten worden. Zijn Christelijke overtuiging zal hier vast mee hebben geholpen want ook deze sijpelt door in de teksten van I Corinthians 15:55 en Can’t Help But Wonder Where I’m Bound. Waar menig zanger’s stem na de 50e hard achteruit gaat werd die van Cash eigenlijk alleen maar charismatischer en dat geeft deze cd extra warmte mee. Met Ain’t No Grave sluit Cash wat mij betreft een van de meest gedenkwaardige muziek carrières op een voortreffelijke manier af.
PF: For the Good Times / Can’t Help but Wonder Where I’m Bound / It Don’t Hurt Anymore
05.Kanye West – My Beautiful Dark Twisted Fantasy ***** (Hip-Hop)
Haat het of heb het lief. Een tussenweg lijkt er bij de muziek van Kanye West niet te zijn. Na het ietwat over de top 808’s and Heartbreaks, waarbij Kanye de autotune opnieuw uitvond, krijgen we nu een nog ambitieuzer project voor de kiezen. Pitchfork gaf het een 10, andere media waren unaniem lyrisch en zelfs ondergetekende is overtuigd. En dat voor iemand die hip-hop toch eigenlijk altijd als 2e keus muziek heeft gezien. Vooral knap is de samenwerking met zoveel grote artiesten, die allen stuk voor stuk goed uitpakken. Zelfs de onherkenbare Bon Iver met immer autotune over de stem past prima in het collectief. Geen zwak nummer te bekennen en voor mij ook het beste rap album van het decenium. Uitroepteken.
PF:Gorgeous / Power / Monster / So Appalled/ Runaway
04.Local Natives – Gorilla Manor ***** (Indie / Folk)
Al vanaf de eerste tonen van opener Wide Eyes wist Gorilla Manor me bij de lurven (ergens achter je hurken) te pakken en nooit meer los te laten. In een genre waar tegenwoordig de jonge, hippe bandjes als paddenstoelen uit de grond schieten weet Local Natives zich positief te onderscheiden. Belangrijke oorzaak daarvan is dat de 12 plaatjes op GM maar niet lijken te gaan vervelen, hoe vaak je ze ook draait. Een teken dat we hier te maken hebben met een speciaal werkje. Oké, save the best for last is ook bij Local Natives een onbekend fenomeen, maar een kniesoor die er om maalt. Die plaatjes daarvoor hebben dit album allang tot je favorieten van dit jaar gemaakt. Fleet Foxes? Grizzly Bear? Allang weer vergeten. Local Natives. Onthou die naam.
PF: Wide Eyes / Sun Hands / World News / Who Knows Who Cares
03.The Tallest Man on Earth – The Wild Hunt *****+ (Singer-Songwriter / Folk)
Altijd spannend, succesvolle artiesten die hun 2de poging in de winkel zien belanden. Het mag tot op zekere hoogte niet teveel afwijken van het eerste werk want dan haken er heel wat mensen af (met, uiteraard, de nodige uitzonderingen daargelaten) maar het mag er ook niet teveel op lijken want dan wordt men al snel uitmelkerij verweten. Na de eerste luisterbeurten neigde ik toch licht naar het tweede. Weer de herkenbare stem van Matsson enkel en alleen aangevuld met akoestische gitaar. Lijkt dit niet net teveel op dat feilloze debuut? Ja en nee. Op het eerste gehoor klinkt dit inderdaad veel als een Shallow Graves 2.0 maar dat is zeker geen ramp. Matsson weet dondersgoed dat zijn stem en schrijfkunsten zijn belangrijkste wapens zijn voor het veroveren van meerdere harten / portemonnees en dat hij daar verder vrijwel niets aan hoeft toe te voegen. Daarnaast heeft hij in de tussentijd echt niet stil gezeten. Zowel zijn stem als gitaarspel zijn hoorbaar verbeterd en ook op The Wild Hunt is geen enkel zwak nummer te vinden. Kids on the Run, het enige nummer met piano begeleiding in plaats van gitaar is wellicht niet ieders ding en ook ik zal het niet onder zijn sterkere nummers scharen, maar het laat wel zien dat Matsson nog meer in zijn mars heeft dan alleen “de Bob Dylan sound”. In diens schaduw is hij toch allang niet meer te vinden, als hij daar ooit al eens vertoeft heeft.
PF: The Wild Hunt / King of Spain / The Drying of the Lawns / Love is All
02.Susanne Sundfør – The Brothel *****+ (Singer-Songwriter)
Schaars zijn ze. Cd’s die je al bij de eerste luisterbeurt compleet van je stoel blazen. Praktisch elk jaar zijn ze op 1 hand te tellen. The Brothel was er weer zo een voor mij en dit kwam voornamelijk door het eerste en het laatste nummer. De openingstrack, die schuil gaat onder dezelfde naam als de cd, is waarschijnlijk het mooiste nummer wat ik dit jaar gehoord heb. Onmogelijk uit te leggen waarom maar het klopt in ieder geval allemaal. Verwacht men dat er op die tour verder wordt gegaan. Maar niets is minder waar. Nummer 2 Lilith lijkt wel van een compleet andere artiest. Synthesisers, drumcomputers, halve danstrack. En Susanne die er met haar engelenzang onverstoorbaar overheen schalt. It’s All Gone Tomorrow begint als een klassiek strijkersconcert, maar ontwaart na iets meer dan een minuut met een ferme beat opeens tot een moderne popsong. Daarna komt er steeds een laagje bij tot uiteindelijk een stampende finale waar Susanne all out los gaat en de luisteraar alle hoeken van de kamer laat zien. Bij O Master is dit truukje nog eens beter uitgewerkt. Intro met alleen Susanne en piano, epische drumbeat erbij en los gaan met die fenomenale zangpartijen. Afsluiter Father Father is praktisch 3 minuten en 22 seconden kippenvel. Kortom: kapot draaien die plaat en zo snel mogelijk live aanschouwen.
PF: The Brothel / It’s All Gone Tomorrow / Knights of Noir / O Master / Father Father
01.The Dillinger Escape Plan – Option Paralysis *****+ (Experimental / Math metal)
Sommige van jullie weten wellicht nog dat ik de vorige cd van dit vrolijke gezelschap bij “meest teleurstellende cd’s” van vorig jaar plaatste. Nou, fuck dat. Die cd was inderdaad niet je-van-het maar had uiteindelijk best in de top 20 gekund. Nu ja, zand erover zul je zeggen. Gedane zaken nemen geen keer. What’s done is done. Terug naar het heden. Option Paralysis dus. Ook deze staat weer vol met ingewikkelde stampherrie waar tDEP patent op heeft, maar is net wat melodischer dan voorgaand werk, al zal de ongeoefende luisteraar dat niet meekrijgen. Dat Pucianto buiten fenomenaal scheeuwen ook kan zingen liet hij al horen op Ire Works en in mindere mate Miss Machine, maar nu lijkt helemaal het hek van de dam. Refreinen van Gold Teeth on a Bum en Chinese Whispers zijn na een aantal keer al mee te brullen en liggen zo in het verlengde van eerdere cd’s. Rijp voor de top 40 dus? Nee, zeker niet. Naast deze melodischere plaatjes zijn er wat extremere varianten die teruggrijpen naar het echt oude materiaal van debuut Calculating Infinity. Leg dat begin van Good Neighbor maar eens naast 43% Burnt. Klinkt bekend, hoewel het gezegd moet worden dat de huidige sound een stuk voller en professioneler klinkt (en daarmee ook net wat minder rauw). Een prima combinatie van oud en nieuw repertoire dus en wat mij betreft het (voorlopige) magnum opus van de band. Met kop en schouders boven de rest uit dit jaar en als je dan toch doof wilt worden, laat het dan zijn door cd’s als deze.
PF: Good Neighbor / Endless Endings / Room Full of Eyes / Chinese Whispers