Pazartesi 27 Eyl 2010, 13:37
Sun 26 Sep – Mumford & Sons, Old Crow Medicine Show, Nathaniel Rateliff
Wat een tijden moeten het zijn voor de mannen van Mumford & Sons. Hun uitstekende debuut Sigh No More werd afgelopen jaar luid bejubeld ontvangen en er is geen live-optreden waarbij de superlatieven je niet om de oren vliegen. Van David Letterman tot Lowlands, van Haldern Pop tot de kleine intieme popzaaltjes, overal waar de folkhelden het podium betreden, laten ze ieder publiek volledig overdonderd achter. Vanavond is hier geen uitzondering op, zo blijkt.
In navolging van de dit voorjaar gespeelde clubtour, is er opnieuw besloten om niet één, maar twee voorprogramma’s de zaal op te warmen. Dat pakte toen prima uit, het voorprogramma werd goed ontvangen en het publiek werd prima klaargestoomd. Zo ook nu, met eerst de rustige, prachtige meerstemmige folk van Nathaniel Rateliff, en vervolgens de doldwaze American ADHD-folk van Old Crow Medicine Show, had de tot de nok toe gevulde HMH er enorm veel zin in. Het is zo’n avond waar muziekminnend Nederland al maanden naar uitkeek. Gezien te hebben hoe de mannen in augustus de hele Alpha op zijn kop zette, versterkt dat verlangen alleen nog maar wat meer.
Wanneer Marcus en zijn mannen het podium betreden en vierstemmig Sigh No More inzetten, is het eigenlijk al duidelijk: het belooft vanavond een avond te worden, die de aanwezigen niet snel zullen vergeten. Bij iedere noot die Marcus met zijn krakende stem inzet, bekruipt je geleidelijk aan een gevoel van bewondering en in zekere zin zelfs medelij. Niet in de laatste plaats omdat de teksten van de heren als een huis staan, en het live nog puurder en eerlijker overkomt dan op plaat.
Dat er besloten is om vanavond niet alleen maar werk van Sigh No More te spelen, is geen verrassing. Er wordt ook nieuw werk ten gehore gebracht, en je merkt dat ze het spannend vinden om te zien hoe daarop gereageerd wordt. Marcus quasi-twijfelt zelfs nog over of hij nu wel of niet die nieuwe plaat, met die onmogelijke gitaarintro, moet spelen. Hij doet het wel, een wijs besluit, zo blijkt. Men weet de nieuwe nummers ook ten zeerste te waarderen. Mochten de mannen zich nog enige zorgen maken of ze nog stuk konden bij het Nederlandse publiek, niets is minder waar. Ze worden volledig op handen gedragen en dat is niet in de laatste plaats te danken aan ’t feit dat de heren zich op het podium ook prima op hun gemak voelen. Met de interactie met de zaal, maar ook tussen de bandleden onderling, is niets mis. Het is vooral leuk om te zien met hoeveel plezier ze op het podium staan, Marcus, Ted, Winston en Ben glimlachen eigenlijk het hele optreden van oor tot oor en daarmee heeft hij eigenlijk al de helft van de harten van het aanwezige publiek veroverd. Want waar zie je dat nu nog, een artiest die er ook daadwerkelijk van geniet om het publiek waar voor hun geld te geven.
Het hoogtepunt van de avond komt eigenlijk bij de toegift. De band komt op, kondigt ietwat rommelig aan dat ze iets gaan uitproberen in het midden van de zaal en vertrekt weer. Wat vervolgens gebeurt, had niemand durven dromen. De heren lopen met wat instrumentale versterking naar het midden van de zaal, en speelt tussen het aanwezige publiek een paar nieuwe nummers zonder ook maar enige vorm van geluidsversterking. Men is te verbluft om ook maar een woord uit te kunnen brengen, en dat is maar goed ook, want ondanks het feit dat het natuurlijk een geweldige actie van de heren is, kan het vooraan in de zaal niet goed gevolgd worden. Maar “the gentlemen of the road” doen hun naam eer aan, en bieden daarvoor hun excuses aan.
Er zal niemand zijn die het ze kwalijk neemt. Het optreden dat de heren vanavond hebben neergezet is eigenlijk niet in woorden uit te drukken. De oorverdovende stilte die door de Heineken Music Hall galmde, nadat de laatste noot van afsluiter The Cave had geklonken, is alleszeggend voor vanavond. Het moge duidelijk zijn: deze mannen worden groot, heel groot. Juliën L’Ortye