Perşembe 1 Ara 2011, 9:17
Wed 30 Nov – Selah Sue
We stonden buiten. Te kijken naar de rij. De lange rij. Was dat allemaal voor Selah Sue? En als je nu van links kwam? Mocht je er dan gewoon in. Wij bleven staan. Konden we praten en kijken naar de rij. Die niet kleiner werd. De rij bleef even groot. Schoof ook bijna niet op. Een man vroeg ons hoe hij naar het Concertgebouw moest. Wij wijzen hem de weg en hij verdwijnt tussen de vrachtwagens van de bands naast Paradiso. Sommige mensen willen niet luisteren.
Wij gebruikten het als een excuus. Die arme man helpen. Maar hij was al teruggestuurd. En liep weg. Wij kwamen nu van links en skipten zo de rij. Maar dat mag best. Wij hebben een half uur naar de rij gekeken. Dat telt ook. Wij hebben niet voorgedrongen. Bovendien kwamen we daardoor net op tijd de zaal in. Selah stond er al. In d'r eentje met een gitaar in een spotlichtje. Ze speelde een bekend liedje. Adele, toch? Waarom zingt ze Adele? Daydreams? Was dit het toegift? En waarom Adele? Ik denk weinig zangeressen boos te maken door te zeggen dat Adele toch wel de beste vrouwelijke zangstem heeft van deze tijd. Selah kan er zeker niet aan tippen, zeker niet meer haar zeer aparte stem.
De jongens van de band kwamen daarna op. Apart, daar was over nagedacht, dat zie ik graag. Over hoe hard de muziek moest staan in combinatie met de stem van Selah Sue was dan weer niet over nagedacht. Ik stond misschien op een verkeerde plek, maar ik heb nauwelijks een woord verstaan. Niet dat het nodig was. Wat ze ook zingt, het klinkt goed, of aardig goed.
Op het balkon rechts zag ik trouwens niks van de show. Flarden kon ik zien over een schouder. Het was druk. Niet dat er veel te zien was, behalve de Marlies Dekker bustehouder. Maar ze rockte. Soms zo lekker dat ik blij was op het balkon wat ruimte had om lekker te dansen. En dat ging op de meeste liedjes verrassend goed. De bak herrie die gepaard ging met de meeste liedjes had tenminste nog een ritme. Een beetje jammer was dat de blazers uit een keyboard kwamen.
Nadat een oude, langharige, bebaarde man, nogal omslachtig vanaf het balkon eens setlist te pakken had gekregen, zijn we weggegaan. Met Peace of Mind in mijn hoofd. Het Rapliedje, vreselijk, maar zo werkt dat, die komt in je kop te zitten. Grappig was de man die iets wilde bestellen, maar op de eerste klanken van This World rende hij weg van de bar. Fyah Fyah is ook een vreemd lied. Het enige dat je kan onthouden is het Fyah Fyah gedeelte.
Al met al een stevige avond muziek, al weet ik niet waar ik naar heb staan luisteren. Niet alleen omdat ik haar haast niet heb kunnen zien, maar vooral omdat ze geen keuze lijkt te kunnen maken. Niet voor één muziekstijl tenminste. Soms is het singer songwriter. Soms ballad. Soms bijna reggae. Raggamuffin wat dat mag ook mag zijn. R&B. Rap. En op het einde zelfs Dubstep of een Prodigy-achtige stijl. Niet dat dit erg is. Van mij mag ze. Het geeft alleen de indruk van een kind in een snoepwinkel, niet kunnen kiezen tussen al het lekkers.